V.H. Odn(1907-1973.) je jedan od najznačajnih pesnika dvadesetog veka. Rođen je u Jorku, Ujedinjenom Kraljevstvu. Poznat je po svojoj virtuoznosti i nepriskosnovenoj tehnici u pisanju poezije. Mnogi kritičari su govorili da je bio u mogućnosti da obične reči učini magičnim, stavljajući ih u različite pesničke forme.
Njegove najpoznatije pesme jesu „U čast krečnjaku“, „Septembar 1, 1939“, „Doba Aksnioznosti“ i mnoge druge. Pored pesama, pisao je književne kritike, i zajedno sa Česterom Kalmanom, napisao je libreto za operu „Život Razvratnika“ Igora Stravinskog. Preminuo je u Austriji, gde je imao svoju letnju rezidenciju.
Ono što krasi poeziju V.H. Odna, pored ostalog, jeste i evolucija kroz koju je sam prošao kao pesnik. Na početku svoje pesničke karijere, smatrao je da pesnik treba da bude agent promene, i shodno sa tim učestovao je u Španskom građanskom ratu, gde je pomagao kao pisar.
Takođe je putovao u Kinu, sa cijem da iskusi i piše o Indo-Kineskom ratu. Bio je politički angažovan i njegove pesme su reflektovale njegova ubeđenja. Pesmu Španija je napisao kako bi opevao nadu u promenu i bolje sutra, ali je u svojim starijim danima, tu pesmu potpuno izbrisao iz svog opusa smatrajući je previše buntovničkom i neistinitom.
Pred Drugi svetski rat, preselio se u Ameriku, i tamo doživeo potpunu transformaciju svojih ubeđenja, ali i umetničkih interesovanja. Počeo je da piše o ljubavi, moralnosti, i od pesnika koji je pisao za javnost, postao je umetnik koji je svoj život posvetio pisanju o postojanju individue. Takođe je obnovio svoju veru i postao pasionirani poštovalac Hrišćanske religije.
Bio je veliki ljubitelj klasične umetnosti, i dela velikih majstora u svim sferama iste; smatrao je da su dela umetnika poput Tolstoja, Dostojevskog, Eliota i mnogih drugih, govorila o istini čoveka i njegovom položaju u životu i istoriji.
Njegov uticaj ostaje dominantan i danas, i mnogi kritičari ga smatraju jednim od najboljih pesnika dvadesetog veka. Njegove pesme ostaju relevantne, i svojim čitaocima nude priliku da zavire u same sebe i proniknu tajne čovekovog postojanja i odnosa koji čovek ima sa svetom oko sebe. Kao njegova zaostavština, ostale su mnogobrojne zbirke pesama i nekoliko tomova njegovih sabranih proznih dela (kritika i eseja).
Ovo je prevod njegove najpoznatije pesme i prekretnice u njegovom stvaralaštvu. Pored njenog istorijskog konteksta, još jedna činjenica koja krasi ovu pesmu jeste da je sam pesnik u kasnijim izdanjima svojih sabranih dela promenio zadnji stih svoje pesme iz: Mi moramo voleti jedno drugoga ili umreti u Mi moramo voleti jedno drugoga i umreti.
1. Septembar 1939.
Preveo Luko Paljetak
Sjedim u jednoj od krčmi uz čaše
U Pedeset i drugoj ulici
Kolebljiv i uplašen sada
Dok o nečasnom prljavom desetljeću
Gasne mi domišljatija nada:
Valovi gnjeva i straha
Kruže nad svjetlom i moć
Tame nad tlom zemaljskim šire,
Opsjedajući živote naše;
Ogavni zadah smrti
Vrijeđa Rujansku noć.Istraživanjem pomnim bi se
Iskopati mogle uvrede sve
Od Luthera do naših dana
Koje su razbješnjivale kulturu,
Otkriti što se zbilo u Linzu,*
U što iščahurio
Umobolni se bog:
I ja i javnost znamo ono
Što uče u školi djeca sva,
Da oni kojima zla su nanesena
I sami čine zla.Prognani Tukidid znáde
Sve što se govorom** reći da
O Demokraciji,
I što diktatori rade,
Starački gluposti zbore
Bešćutnom jednom grobu;
Sve proučeno u njegovoj je knjizi,
Otjerana prosvijećenost sva,
Uprava loša i jad,
Bol koja naviku stvara:
Sve njih nam opet valja snosit sad.U ovom neutralnom zráku
U koji se tupi neboderi viju
Iskazujući punom visinom
Snagu Kolektivnoga Čovjeka,
Jezici svoje tašto suparničko
Opravdanje liju:
Ali tko može toliko biti živ da
U euforičnom istraje snu;
Iz zrcala ih u koje zure gleda
Lice imperijalizma
I međunarodna krivda.Licu uz bar
Svakidašnjem svom danu drže se za skut:
Svjetla se ne smiju gasiti nikad,
Glazba se mora stalno čut,
Sve te konvencije zajednički se
Trude da stvore snažan privid
Ugođaja doma;
Da ne bismo shvatili u čemu je stvar,
Da smo izgubljeni u šumi gdje ima sila
Sablasti, kao djeca koja se noći boje,
Koja nikad sretna ni dobra nisu bila.Najispraznije ratoborne trice
Što ih Značajne Ličnosti viču
Nisu grublje od naših želja:
Ono što ludi Nižinski piše
O Djagiljevu
Vrijedi i za normalno srce;
Jer zabluda što je prirođena zna se
Svakoj ženi i svakom muškarcu
Žudi ono što ne može imat,
Ne univerzalnu ljubav
Nego ljubav tek zá se.Iz konzervativnog mraka
U moralni život i stanje
Putnici stižu čitavo vrijeme
Ponavljajući svoje jutarnje obećanje:
“Bit ću vjeran svojoj ženi,
Posvetit ću se više svom poslu”,
A bespomoćni se namjesnici bude
Da nastave svoju prinudnu igru:
Tko može ih otpustiti sada,
Tko može utjecati na gluhe,
Tko može naći jezik za nijeme?Samo glas imam sad
Da srušim laž koja nagomilana vreba,
Romantičnu laž u svijesti
Osjetljivog običnog čovjeka
I laž Vlasti
Čije se zgrade penju do neba:
Nema ništa Državi slično
I nitko ne može opstati sam;
Ne dopušta izbirljivost glad
Građaninu ili policiji;
Voljeti moramo se, ili nam umrijet treba.Nezaštićen u noći
U mrtvilu leži naš svijet;
Ipak porazbacane svuda
Točkice svjetla podrugljive moći
Blješte na svakom mjestu gdje Pravda
Mijenja njihove poruke:
O kad bih i ja, sastavljen kao i one
Od Erosa i praha,
Opsjednut i sam
Poricanjem i očajanjem
U potvrdan zasjao plam
